آرمان خواهی

بارانی
کلاه لبه دار
لای تاریکی قایم شده ای
آرمانهایت درد می کنند
می خواستی روز را از شب بدزدی
اما نشد
می خواستی بوسه ای از لب دخترکان شب نشین بگیری
اما نشد
تو مانده ای و آرمانهای پوسیده که دارند
خاک می خورند
دیگر به قدرت واژه ها
به کاغذ
به قلم
به شعر
به ردیف
به قافیه ایمان نداری
زخم داری...التیام نه
درد داری...درمان نه
تو فریاد می زنی و ... مردم شهر نه
مردم زیر لحاف شب می خوابند
مردم زیر لحاف به ستاره ها فکر نمی کنند
مردم روی تشک به عشق فکر نمی کنند
لعنت به این لحاف و تشک ها
که عشق را از آدم می گیرند
که آرمانها را می خوابانند
و تو چقدر از لحاف و تشک بیزاری
می خواهی روی زمین....و زیر این سقف کبود بخوابی
و به ستاره ها فکر کنی
به ماه فکر کنی
و به آرمانهایت
آدم بدون آرمان مثل حیوان است
مثل گوسفند
از خواب بیدار می شوم...از خانه بیرون...از بیرون
می روم توی پیاده رو
پیاده رو ها را می دوم
سایه ها تعقیبم می کنند
توی پیاده روها
صدای قدمها و نفسها
و هزاران سایه که از پشت تو را دید می زنند
مجبورت می کنند به عقب برگردی
کسی نیست
فقط سایه ها روی دیوار راه می روند
انسانهایی که وجود ندارند...انسانهایی که فقط سایه دارند
سایه های انسانیت
و سایه هایی که هفت تیر به دست
تو را نشانه رفته اند
سیبل شده ای
تیر می زنند
تیر اول ....تیر دوم....تیر سوم
سایه ات بدون خون...بدون خونریزی
آرام آرام از روی دیوار سر می خورد توی پیاده رو
سایه ات می افتد
موزاییکهای پیاده رو را می دوی
پاهایت را می دوی
آتش می شوی....شعله می کشی
به جان شب...به جان سایه ها
اسلحه می شوی...آرمانهایت اسلحه می شوند
سینه شب..دیوارها..و سایه ها را به رگبار می بندی
سایه ها در هم فرو می روند
پرده شب می افتد...و دستهایی که پشت پرده سایه ها را می رقصانند
هویدا میشوند

********
من آواره
من بی سایه
من بی سامان
فریاد می زنم
یا رب...مددی