دوئل

آمده ایم و چه با شکوه آمده ایم
و چه جشنهایی که برای بودن ما و امثال ما به راه افتاده است
ولی چه سود
آدمیانی که شاید ابلیس حق داشت به پای آنها سجده نکند
وپارادوکسی عجیب در این میانه موج می زند
آدمی که رها و پاک و بی هیچ اندیشه ازلی،به این زمین پا نهاد
به همه بلایای این زمین گرفتار می شود
و تمام خوهای بد را می گیرد
و در می مانیم که طبیعت زمین را سرزنش کنیم یا طبیعت آدمی را؟
آدمی بکر
زمین بکر
و در این بین چه می شود که هر دو به هم آلوده می شوند؟؟
راز این آلودگی همچنان سر به مهر است و بی جواب مانده و خواهد ماند
تمام وسوسه های زمین آدمی را به خود فرا می خواند
و تمام وسوسه های آدمی زمین را لجنزار کرده است
خواستن های بی پایان
حماقت های بی پایان
ترس های بی پایان
حسادت های بی پایان
زخم های بی پایان
قتل های بی پایان
زجرهای بی پایان
نفرت های بی پایان
و......و......و
شانه های زمین می لرزد از این همه وسوسه های بی پایان
شاید هم زمین و هم آدم هر دو متهمند که خواسته اند به این وسوسه ها تن در دهند
همه می خواهند زمین را اصلاح کنند
و زمین می خندد و با تمسخر می گوید چه کسی تو را اصلاح کند
آدمیان  زمین را می کشند و زمین آدمیان را
این دوئل راه به کجا خواهد برد؟
نمی دانیم
............