رضای عزیز تنهایی یه گوشه ای رفتن و فکر کردن،تنهایی آهنگ گوش دادن ،تنهایی قدم زدن زیر بارون خوبه....ولی...تنهایی سینما رفتن ..تنها لباس خریدن..تنها کافی شاپ رفتن...تنها آب هویج خوردن..تنها خوابیدن...یکی نیست نوازشت کنه..کمبود عاطفه پیدا کردیم...چی بگم

با تشکر از دوستانی که نظر دادن

به قول بزرگی ما زمانی توی غارها زندگی می کردیم...زمانی بعد توی اجتماع و حالا توی اینترنت...ما می خوایم با هم دوست بشیم چون انسان ذاتا موجودی اجتماعیه و دوست داره با دیگران ارتباط داشته باشه....ما می خوایم از تنهایی فرار کنیم و به یه جایی پناه ببریم...بهترین پناهگاه امروز اینترنته...با سایتها و وبلاگهایی که امکان ارتباط با بقیه رو به ما میدن...یه حرفی رو بدون رودربایستی می خوام بزنم...خیلی از ما پسرها به دنبال دوست از نوع مونث و خیلی از دخترها به دنبال دوست از نوع مذکر هستند..حالا بگذریم از اینکه می خوان با هم دوست بشن یا می خوان ازدواج کنن...جامعه این امکان رو برای ما فراهم نکرده...ما نمی تونیم توی جامعه تو روز روشن توی خیابون باکسی که دوست داریم راه بریم و حرف بزنیم..ولی اینترنت به شکل محدودتری این امکان رو فراهم کرده...ما می خوایم حرف بزنیم...ولی جامعه این امکان رو فراهم نکرده...ما برای فرار از تنهایی باید به اینترنت پناه بیاریم...اینجا آخرین جاس...و شاید ما با کیلومترها فاصله داریم با هم صحبت می کنیم...ولی هدف همه ما یه چیزه....فرار از تنهایی...و شاید دیده شدن...وباید حرف بزنیم....وبار این حرفها بر دوش قلم....حالا این همه رو نوشتم تا بگم منظورم از اون تیتر درشت چی بود

وای به روزی که قلم بخواهد جور تنهایی ما را بکشد!!!؟؟؟

اینکه قلم جور تنهایی ما روبکشه ...؟؟!!!؟؟؟ نمیدونم ....شاید....تا حالا بهش فکر نکردم.....اما موارد دیگه...آره موافق هر کسی خب قطعا یه دلیل داره پشت این نوشتنش......که مال بعضیا  واقعا خنده داره........شنیدی طرف واس خاطر یکی دیگه میره جهنم؟.....حکایت بعضی از همین دوستانه... جالب بود مطلبت

سلام مطلبتو جالب بود ولی اگه قلم جور تناهیمونم نکشه پس این بار سنگینو رو دوش کی باید بزاریم فقط قلم می تونه تحمل کنه و آروممون کنه